Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Εσύ εκεί. Ανάθεμά σε...

Το ότι δε γράφω δε σημαίνει ότι δε μου λείπεις.
Σημαίνει ότι πονάω τόσο πολύ που δεν αντέχω ούτε αυτό.
Προσπαθώ να σε μισήσω αλλά δεν μπορώ... Δε θέλω. Δε θέλω ρε γμτ...
Στο χα γράψει σε ένα από τα τελευταία μου μέιλ. "Καταρρέουν οι σταθερές της ζωής μου μια μια..." Αυτό συμβαίνει. Καταρρέει η ζωή μου. Σε όλα τα επίπεδα. Νιώθω σα να είμαι μέσα σε μια χιονοστιβάδα που με παρασέρνει μαζί της. Έχω χάσει τον ορίζοντα. Έχω χάσει τον προσανατολισμό μου. Τον αέρα μου. Το οξυγόνο μου. Πνίγομαι. Πνίγομαι πολύ. Αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι. Τα γεγονότα απανωτές σφαλιάρες... Και δεν έχω από κάπου να κρατηθώ να αντέξω...
Ας είναι. Φοράω ξανά το προσωπείο μου και γίνομαι η δυνατή, η ευτυχισμένη (αν είναι δυνατόν), η χαρούμενη (γελάω με τα χάλια μου), η θυμωμένη (τελευταία μου συμβαίνει συνέχεια). Το μόνο που φοβάμαι είναι μην καταφέρει κανείς να δει από καμιά χαραμάδα την ψυχή μου και καταλάβει την αλήθεια. Πάω να ξανακολλήσω τα κομμάτια της να μην μπαίνει από πουθενά αέρας.