Όπου σταθώ μου λείπει κάτι
όπου κοιτώ λείπεις εσύ
έχω χαθεί σε μια αυταπάτη
ζω συνεχώς σε μένα γιατί
Ξέρεις τι θα πει να σε κυκλώνουν οι σκιές
ξέρεις τι θα πει να σε τρομάζει το σκοτάδι
έλα να με βρεις περνάω δύσκολες στιγμές
πονάνε του κορμιού μου οι πληγές
Δεν ακούς που σου φωνάζω καταστρέφομαι
στο σκοτάδι να ρθεις περιμένω
δεν ακούς που σου φωνάζω καταστρέφομαι
κάθε βράδυ λιώνω και πεθαίνω
Όπου σταθώ μου λείπει κάτι
όπου κοιτώ λείπεις εσύ
άδεια ζωή άδειο κρεβάτι
δεν είσαι εδώ έχεις χαθεί
Πάλι στο σημείο μηδέν...
Μετά από άπειρες σκέψεις που μου έκαναν παρέα όλες αυτές τις μέρες...
Μετά από άπειρες λέξεις σε αναρτήσεις και σε μέιλ που σβήστηκαν τελικά γιατί με τρόμαξαν και μένα...
Πάλι στο σημείο μηδέν...
Στην ανεμόσκαλα του πόνου
κι απόψε ανεβαίνω
μια σπίθα στη βροχή του χρόνου
πάλι ξεχνάς πως περιμένω.
Στην ανεμόσκαλα του πόνου
χωρίς φιλί και χάδι
σε μια γωνιά αυτού του τόπου
πώς να τ' αντέξω το σκοτάδι....
Διαβάζω τα παλιά σου μειλ για να σε νιώθω πιο κοντά...
Διαβάζω τα μειλ που μου στέλνει ο φίλος σου τώρα και προσπαθώ να δω πίσω από τις λέξεις...
Πως θα περάσει ο καιρός έτσι?
Μου λείπεις καρδιά μου... Μου λείπεις...
Μπροστά στους άλλους φοράω ένα προσωπείο αυτής που αντέχει, αυτής που τα καταφέρνει, αυτής που είναι μια χαρά... Μα έρχονται κάτι στιγμές που το νιώθω τόσο βαρύ και το πετάω.. Γίνεται θρύψαλα με έναν κρότο που φτάνει μέχρι το μυαλό μου με ξυπνάει και τότε πάω να το ξανακολλήσω κομμάτι κομμάτι για να το φορέσω πάλι, γιατί αλλιώς δε θα τα καταφέρω...
μου λείπεις..
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένη
στου κορμιού σου το βυθό....
(από τους εκπληκτικούς στίχους του Χρήστου Θηβαίου)
Δεν το παλεύω πια... Δε θέλω να το παλέψω... Το νιώθω και εκεί θα μείνω.... Δεν έχω εσένα δίπλα μου και αυτό με πονάει...
Μου λείπεις! Μου λείπεις τ'ακούς? Το φωνάζει η καρδιά μου με όση δύναμη έχει πια..... Το φωνάζουν τα μάτια που δε βλέπουν τα δικά σου.... Το φωνάζουν τα χέρια μου που δεν αγγίζουν το δέρμα σου... Το φωνάζει το κορμί μου που δε γίνεται ένα με το δικό σου.... Μου λείπεις....
Δεύτερο μειλ σήμερα... Μέρα παρά μέρα θα πάει μάλλον...
Μου λείπεις... πολύ... Με σόκαρε μια συνομιλία που είχα με μια φίλη. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Δε θέλω να σκεφτώ ακόμα. Μπορεί να συμβαίνουν πολλά μπορει και όχι.. Ξέρω μόνο ότι θέλω να είσαι καλά και ας είσαι όπου θέλεις ή όπου πρέπει... Δε θέλω να σκέφτομαι. Έχω πολλά στο κεφάλι μου. Πολλά... Θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω το Μάιο πχ... δεν ξέρω γιατί το Μάιο, ίσως γιατί είναι πιο κοντά στο καλοκαίρι χωρίς να είναι ακόμα καλοκαίρι.. Ίσως γιατί θα έχουν περάσει όλα τα δύσκολα και τα δικά μου και τα δικά σου... Ίσως. .Δε θέλω να σκέφτομαι.. Μάιο είπα από την αρχή, ε Μάιος ας είναι! Να πέσω σε μια χειμερία νάρκη συναισθημάτων, πόνου, ελπίδας, ανάγκης, μοναξιάς, έλλειψης, απουσίας, συναισθημάτων (το ξέρω ότι το είπα ξανά αλλά ας κλείσει επιτέλους αυτός ο κύκλος) και να ξυπνήσω πιο χαρούμενη, πιο αισιόδοξη, πιο "αγαπημένη"... διαφορετική ρε γμτ... αυτό τουλάχιστον το αξίζω...
Ρε γμτ γιατί κάθε φορά που σε σκέφτομαι αυτόματα ξεκινούν να τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια μου.. κι όταν στερεύουν αυτά κλαίει η ψυχή μου.. πόσο μόνη νιώθω.. πόσο...
Ξεκινάω να γράφω εδώ, γιατί αν δεν το κάνω θα τρελαθώ τελικά... Είναι τόσα πολλά που έχω μέσα μου και δεν μπορώ να (σ)τα πω...
Πάμε με τα βασικά... Μου λείπεις... Πολύ...Έφυγες από προχθές και μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν ήταν μόνο το σοκ της είδησης ότι θα λείψεις για πολύ καιρό, ήταν η αίσθηση της απουσίας σου ήδη. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και δεν ήμουν εκεί... Σκεφτόμουν όλον αυτόν το καιρό που θα λείπεις. Πως θα ξανα-μάθω να υπάρχω χωρίς εσένα. Βλέπεις όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν το κατάφερα τελικά. Δεν το κατάφερα... Λες και ήξερα ότι θα επέστρεφες. Βασικά το ένιωθα... Το νιώθαμε και οι δυο όπως φάνηκε... το θέλαμε και οι δυο... Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω...
Τώρα είσαι χιλιάδες μίλια μακρυά και γω μόνη εδώ. Να περιμένω νέα σου μέσω του φίλου σου. Αν είσαι καλά, πώς τα περνάς... Μου έγραψε χθες το πρώτο.. Είσαι καλά λέει... 100 ημέρες περίπου θα περιμένω έστω ένα τέτοιο μήνυμα... εκατό ημέρες...
Παλιά έβγαινα από το σπίτι μου κάθε πρωι και κοίταγα προς τη μεριά που νοητά ήταν το δικό σου και χαμογελούσα... Τώρα κοιτάω στον ουρανό, γιατί δεν ξέρω που είσαι, και δακρύζω...
