Αυτά που θα'λεγα...

Ξεκινάω να γράφω εδώ, γιατί αν δεν το κάνω θα τρελαθώ τελικά... Είναι τόσα πολλά που έχω μέσα μου και δεν μπορώ να (σ)τα πω...

Πάμε με τα βασικά... Μου λείπεις... Πολύ...Έφυγες από προχθές και μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν ήταν μόνο το σοκ της είδησης ότι θα λείψεις για πολύ καιρό, ήταν η αίσθηση της απουσίας σου ήδη. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και δεν ήμουν εκεί... Σκεφτόμουν όλον αυτόν το καιρό που θα λείπεις. Πως θα ξανα-μάθω να υπάρχω χωρίς εσένα. Βλέπεις όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν το κατάφερα τελικά. Δεν το κατάφερα... Λες και ήξερα ότι θα επέστρεφες. Βασικά το ένιωθα... Το νιώθαμε και οι δυο όπως φάνηκε... το θέλαμε και οι δυο... Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω...

Τώρα είσαι χιλιάδες μίλια μακρυά και γω μόνη εδώ. Να περιμένω νέα σου μέσω του φίλου σου. Αν είσαι καλά, πώς τα περνάς... Μου έγραψε χθες το πρώτο.. Είσαι καλά λέει... 100 ημέρες περίπου θα περιμένω έστω ένα τέτοιο μήνυμα... εκατό ημέρες...

Παλιά έβγαινα από το σπίτι μου κάθε πρωι και κοίταγα προς τη μεριά που νοητά ήταν το δικό σου και χαμογελούσα... Τώρα κοιτάω στον ουρανό, γιατί δεν ξέρω που είσαι, και δακρύζω...

μου λείπεις... πολύ... γμτ...